Złożenie do grobu Chrystusa
Złożenie do grobu to obraz przedstawiający Złożenie Chrystusa do grobu autorstwa Petera Paula Rubensa, stworzony w 1602 roku. Dzieło to było wcześniej przypisywane Van Dyckowi.
Historia
Peter Paul Rubens, uważany za geniusza europejskiego baroku, pracował nad tym dziełem podczas swojego pierwszego pobytu w Wiecznym Mieście w latach 1601-1602. Został on zlecony do namalowania trzech dzieł dla kaplicy Sant’Elena w kościele Santa Croce in Gerusalemme w latach 1601-1602 oraz obrazu ołtarzowego dla kościoła Chiesa Nuova (Santa Maria in Vallicella) w latach 1606-1608.
Rubens nie tylko pozostawił znaczący ślad w malarstwie Rzymu w pierwszej dekadzie XVII wieku, ale także zetknął się z dziełami Tycjana, co można zauważyć w różnych elementach obrazu, którego pochodzenie jest nieznane, a który trafił do Galerii Borghese znacznie później niż inne obrazy w sali II. Po raz pierwszy odnotowano go w fideikomisie z 1833 roku, w którym był przypisany Anthony’emu van Dyckowi.
Płótno zostało powiększone po obu stronach, być może po to, aby dopasować je do większej ramy.
Opis
Grobowiec na pierwszym planie, na którym spoczywa ciało martwego Chrystusa, imituje starożytny sarkofag z płaskorzeźbami; geniusz pogrzebowy płaczący na ołtarzu i element ofiary są zilustrowane na jednej z krótszych stron oraz na części jednej z dłuższych. Korona cierniowa i gwoździe na grobie również wskazują na ofiarę Syna Bożego.
Analiza
Obraz stanowi wielką interpretację tematu wcielenia boskiej i ludzkiej natury Chrystusa, która znajduje się między śmiercią a potencjalnym przyszłym życiem. Wszystkie kolory i odcienie światła mają tonacje cieliste.
Wpływ rzymskich rzeźb na Rubensa jest widoczny w starożytnym ołtarzu z scenami ofiarnymi, zwłaszcza w wysokim reliefie rzeźbiarskim postaci. Gęsta tekstura kolorystyczna obrazu zawdzięcza wiele późniejszym dziełom Tycjana, a zwiewne wibracje i delikatne rytmy przypominają dzieła Correggia. Światło, nagle rozbłyskujące w ciemnym obszarze obrazu, sugeruje, że Rubens początkowo rywalizował z eksperymentami chiaroscuro swojego współczesnego Caravaggia.